Φιλελευθερισμός εναντίον όλων

Προσωπικά, ο φιλελευθερισμός όπως τον αντιλαμβάνομαι είναι περισσότερο μια στάση ζωής παρά οτιδήποτε άλλο. Είναι η ανοχή (όχι απαραίτητα η αποδοχή) στις απόψεις των άλλων, στην διαφορετικότητα και κυρίως η έννοια της ελευθερίας μέσα στο πλαίσιο του νόμου. Είναι η καλλιέργεια της ιδιωτικής και δημόσιας ηθικής, η εξισορρόπηση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και αποτελεί σε μεγάλο βαθμό βασικό εκφραστή αυτών των αρχών και των αξιών του φιλελευθερισμού, της διαφύλαξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και της προόδου των Θεσμών. Ωστόσο, υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φορές που οι ηγέτες της βρέθηκαν μακριά από τα φιλελεύθερα ιδεώδη και το κοινά οράματα της Ένωσης. Αποδείχθηκαν μάλλον ανεπαρκείς και κατώτεροι των περιστάσεων, είτε με την φοβική τους στάση, είτε εξυπηρετώντας άθελά τους (ίσως και όχι) κύκλους και αφηγήματα που είναι ουσιαστικά απειλές για την Ελευθερία της Δύσης.

Ο κυριότερος λόγος που συνέβη αυτό, είναι γιατί στην Ευρωπαϊκή Ένωση διαμορφώθηκε ένα καθεστώς, που στην πραγματικότητα είναι τύποις φιλελεύθερο. Ένα καθεστώς που διακατέχεται από σοσιαλιστικές καταβολές και επιχειρεί να τις συνδυάσει με αυτές του φιλελευθερισμού. Το αποτέλεσμα από το συγκεκριμένο ζευγάρωμα δεν είναι άλλο από διάφορων μορφών τερατογεννέσεις.

Ο νεομαρξιστικός φιλελευθερισμός, όπως μου αρέσει να τον λέω, είναι μια από αυτές τις τερατογεννέσεις. Οι νεοκομμουνιστές μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, επιχείρησαν την πολιτική τους ανάνηψη. Δημιουργήσαν νέα αφηγήματα με την λεοντή του mainstream φιλελευθερισμού και τρόπους να εκφράσουν τα ακραία τους ιδεολογήματα. Υπό την απειλή της πολιτικής ορθότητας και παρόμοιων κινημάτων όπως το woke, προσπαθούν να επιβάλλουν την νέα τους ιδεολογική ταυτότητα. Αυτός είναι άλλωστε και ο γνωστός καιροσκοπισμός της αριστεράς, η οποία βαφτίζει ως νεωτερισμό οποιαδήποτε υποκουλτούρα θέλει να περάσει στον κόσμο.

Ομοίως και ο ισλαμικός φονταμενταλισμός ή αλλιώς το Κόκκινο Ισλάμ, έχει βρει τον ιδανικό σύμμαχο στο πρόσωπο της νέας αριστεράς. Κάθε αναγνώριση της ισλαμικής επιθετικότητας, βαφτίζεται από την νέα αριστερά «ισλαμοφοβία», κάθε απαίτηση του ισλαμικού επεκτατισμού, ονομάζεται «δικαίωμα» και «πολιτική ορθότητα». Αυτή η σύμπλευση του σκληροπυρηνικού ισλάμ με την νέα αριστερά και η διαστρεβλωμένη ερμηνεία των ηθικών αξιών και του κράτους δικαίου, δεν μπορεί παρά να είναι απειλή για την Ευρώπη των γνήσιων φιλελεύθερων ιδεών και των χριστιανικών αξιών.

Δυστυχώς, η απάντηση στο φαινόμενο του αναδυόμενου νεοκομμουνισμού και της καθεστηκυίας τάξης του κάθε x-φιλελευθερισμού τείνει να είναι μια ακόμη ακραία θέση και ρητορική.  Δεν μπορώ να γνωρίζω ακριβώς τους λόγους που αντιδρούν κατ΄αυτό τον τρόπο ορισμένοι. Υποθέτω πως όταν νιώθουμε φόβο, τα   πρωτόγονα ένστικτά μας υποδεικνύουν πως, πρέπει να προστατευθούμε.

Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε παντού στην Ευρώπη, ότι ελλείψει ξεκάθαρης φιλελεύθερης πολιτικής πυξίδας, αριστερόστροφα κινήματα και εκφραστές τους να επιβάλλουν το ακραίο αφήγημά τους και από την άλλη πλευρά, η αντίδραση να είναι οι ακροδεξιές θέσεις. Ακόμη και άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι πλειοδοτούν ρατσιστικές πολιτικές. Όπως φαίνεται, η  ιστορική εξέλιξη του φαινομένου είναι πλέον η γιγάντωση των άκρων που σοκάρει κάθε λογικό άνθρωπο.

Κανείς δεν γνωρίζει τι θα φέρει το μέλλον και που θα οδηγήσουν οι εξελίξεις. Ούτε στη Ευρώπη, ούτε στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα που ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να κέρδισε πολλά, αλλά η φοβική στάση του φιλελεύθερου κόσμου, επέτρεψε την εμφάνιση mainstream φιλελευθερισμών από την μια και οδήγησε από την άλλη, ως αντίδραση, στην άνοδο της ακροδεξιάς.

Κοινό χαρακτηριστικό των δυο αυτών άκρων είναι ο λαϊκισμός, η ρητορική μίσους και ο εναγκαλισμός μεταξύ τους που τα αλληλοτροφοδοτεί.  Απέναντι τους παραμένουν κάποιοι λίγοι ρεαλιστές που προσπαθούν να επιβιώσουν. Σεμνά και ταπεινά.

«Σεμνά και ταπεινά είναι μια αρχή, που εγώ την πιστεύω βαθύτατα …», είχε πει ο Κώστας Καραμανλής το 2009. Και συνέχιζε λέγοντας, «Δεν είμαι τέλειος, δεν είμαι αλάνθαστος, αλλά έτσι με μεγάλωσε η μάνα μου και ο πατέρας μου, έτσι ζω με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου και έτσι προσπαθώ να είμαι….».

Άλλωστε στην παράταξη που ίδρυσε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με κεντρική ιδεολογία τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό, χώρεσαν όλοι οι Έλληνες. Δεν ήταν όμως ο χώρος για τα άκρα και τις ακρότητες.

Εκείνη η επιλογή και η θέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δείχνει ξεκάθαρα τον δρόμο και στους επιγόνους του. Δείχνει και σήμερα για όποιον θέλει να δει τον δρόμο για μια σύγχρονη Ευρώπη.

Και μάλλον όποιο άτομο ή παράταξη θέλει να έχει μια ίδια θέση εθνικής ευθύνης, μέτρου και κοινής λογικής δεν μπορεί να αγνοήσει το πολιτικό και ιστορικό αποτύπωμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν γίνεται να παρασύρεται από τον λαϊκισμό, τα άκρα, και τις ακρότητες από όπου και αν προέρχονται, αλλά να στέκεται σταθερά απέναντι τους.

Η Ευρώπη είναι χώρος Ελευθερίας και δεν μπορεί να καταστεί οτιδήποτε άλλο. Είναι το σπίτι μας και φροντίζουμε να το αλλάξουμε προς το καλύτερο.

Θωμάς Γαζής
Οικονομολόγος – Σύμβουλος Επιχειρήσεων - Δραστηριοποιείται στον χώρο του Real Estate (ΠΕΙΡΑΙΩΣ REAL ESTATE) - Πρώην Operations Manager ΚΕΦΙΜ