Τι εκλέγουμε τελικά στις εκλογές: Κυβέρνηση ή Διαχείριση;
Φιλάρεσκα ως λαός, ανεβάζουμε πάντα ένα (ή και πολλά συνήθως) “κλικ” τους τίτλους. Προσωπικούς, επαγγελματικούς, εταιρικούς κλπ. Παντού Διοικητές (με μηδενικές αρμοδιότητες Διοίκησης), παντού Επιχειρήσεις (με έναν Επιχειρηματία και κανέναν εργαζόμενο), παντού Εταιρίες (με έναν Εταίρο και κανέναν μέτοχο-επενδυτή) και πόσα άλλα.
Στο ίδιο μήκος κύματος Κόμματα, Media, Δημοσκόποι και όλοι οι μετέχοντες στις εκλογικές φιέστες, ανεβάζουν κατακόρυφα τα “κλικ” και των προσδοκιών μας και των δικών τους “διακυβευμάτων”.
Καλά κάνουν, αυτή είναι η δουλειά τους. Είναι όμως δική μας δουλειά να τους ακούμε τόσο άκριτα; Ή να έχουμε επίγνωση του τι στην πραγματικότητα πρέπει να περιμένουμε από τις εκλογές και τις κυβερνήσεις, όπως αυτές προκύπτουν με την ψήφο μας;
Ας το επιχειρήσουμε:
Οι ΗΠΑ, με τον ωμό ρεαλισμό που τις διακρίνει, λένε η “Aμερικανική Κυβέρνηση (The US Government)”, αλλά στην Κυβέρνηση περιλαμβάνουν και τον Πρόεδρο-Πλανητάρχη τους! Όταν μιλήσουν για την Κυβέρνηση που “ορίζει-διορίζει” ο εκάστοτε Πρόεδρος, μιλάνε για “Διαχείριση (η τωρινή, The Biden Administration)”.
Ξέρουν κάτι πάρα πάνω οι Αμερικάνοι;
Μα και βέβαια ξέρουν, ξέρουν πως ακόμα και ο Πλανητάρχης ισορροπιστής πρέπει να είναι, μαζί του και η Διαχείριση που αυτός επέλεξε!
Το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” δεν ισχύει ούτε καν για τον Πλανητάρχη ούτε βέβαια για την Διαχείρισή του. Από τα σαράντα κύματα πρέπει να περάσουν οι κρίσιμες και δύσκολες αποφάσεις τους, μέχρι να μπορέσουν να γίνουν εκτελεστές, με όποιες αναγκαστικές τροποποιήσεις μεσολαβήσουν.
Όχι μόνο από τους επίσημους Πολιτειακούς Φορείς εξουσίας και ελέγχου, αλλά και από τους πανίσχυρους αφανείς “ρυθμιστές” της οικονομίας, των media, της ενέργειας, των όπλων και κάθε κρίσιμης πτυχής της παγκόσμιας γεωπολιτικής.
Και η Ελλάδα μας; Είναι άλλου παπά ευαγγέλιο;
Προφανώς όχι, πως θα μπορούσε να είναι; Μικρή και περιφερειακή χώρα, θα μπορούσε να έχει Κυβέρνηση με αυτενέργεια και αυτονομία στις βαριές-καθοριστικές αποφάσεις της; Όνειρα θερινής νυκτός!
Με την σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους, για να μην τρέφουμε αυταπάτες, είχαμε 3 κόμματα: το Αγγλικό (με τον Μαυροκορδάτο), το Γαλλικό (με τον Κωλέττη) και το Ρωσικό (με τον Καποδίστρια)! Για να μην μας πέφτει βαρύ το σκηνικό, τα “ελαφρύναμε” στην καθημερινότητα σε Αγγλόφιλο-Γαλλόφιλο-Ρωσόφιλο. Και για να έχουμε και την απαιτούμενη ισορροπία, να και μια Γερμανική βασιλεία για 150 χρόνια!
Σήμερα;
Σήμερα προφανώς οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει, τα ονόματα έχουν αλλάξει, αλλά οι Δομές παραμένουν σχεδόν οι ίδιες κατ’ αντστοιχία. Να αναφέρω επί τροχάδην την ΕΚΤ με τα επιτόκιά της, την Κομισιόν με τις Κοινές Πολιτικές της (πόσο κοινές και υπέρ ποιων χωρών-λαών;), το ΝΑΤΟ και τις “ισορροπίες” του και … και …!
Ειδικά μετά το 2010 και ειδικά με τα κατορθώματα του 2015 τι να πρωτοαναφερω; Το επικυρίαρχο για 99 χρόνια ΤΧΣ, την οικονομική δαμόκλειο σπάθη της ΑΑΔΕ, τα αλωνίζοντα και ασύδοτα Funds; Τέλος οι αυταπάτες για “περήφανες διαπραγματεύσεις”, τέλος οι αυταπάτες για λαϊκή βούληση εκφρασμένη με “δημοψήφισμα” και πόσα άλλα τέλος!
Ας γυρίσουμε λοιπόν με ρεαλισμό στο “εφικτό”, που άλλωστε οι ίδιοι οι πολιτικοί το αναγορεύουν σε “τέχνη τους”. Ναι, αλλά ποιο είναι το βέλτιστο, το “επιθυμητό εφικτό”; Θα τολμήσω να το εντοπίσω σε 3 μόνο κρίσιμα και καθοριστικά πεδία-τομείς για την χώρα και το μέλλον της:
Η αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης-δομής της Οικονομίας μας.
Η “οικονομία της καφετέριας”, όπως χαμογελώντας την αποκαλούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας (προσωπικά την επεκτείνω σε “οικονομία των τραπεζοκαθισμάτων”, μην αδικήσουμε και την λατρεμένη μας “εστίαση”), μπορεί να έχει μέλλον και μάλιστα βιώσιμο;
80% από το ότι υπάρχει στο τραπέζι μας, είναι εισαγόμενο! Η επάρκειά μας σε εγχώρια αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα είναι του επιπέδου του 30%!
Με κόπο ο τομέας των πρώτων υλών κρατάει τα προσχήματα της όποιας βιομηχανικής παραγωγής. Όσο για την “βαριά βιομηχανία” μας, τον τουρισμό, ας περιμένουμε να τελειώσουν οι πόλεμοι στις ανταγωνίστριες χώρες της ΝΑ Μεσογείου και τα λέμε πάλι.
Αποποιηθήκαμε κάθε έννοια Παραγωγής, Εξαγωγών, Έρευνας, Κανοτομίας και περιμένουμε αφελώς την ανάκαμψη του ΑΕΠ από έναν ασύδοτο καταναλωτισμό και μόνο. Απλά ΔΕΝ γίνεται! Χωρίς Παραγωγή, όλα τα άλλα είναι στον αέρα.
Η ανάδειξη του Πολιτισμού που κληρονομήσαμε ως βασικό συστατικό κάθε Σχεδιασμού μας.
Και μόνη η εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 αρκεί για να μας κάνει να πιστέψουμε πως και ξέρουμε και μπορούμε. Το ερώτημα όμως παραμένει, θέλουμε;
Το Μουσείο της Ακρόπολης άλλαξε καθοριστικά τα δεδομένα, από τον τουρισμό μέχρι το κύρος της χώρας. Τα “Γλυπτά του Παρθενώνα” και η επιστροφή τους μιλάνε πλέον στην καρδιά ολοένα και μεγαλύτερης μερίδας των λαών παγκόσμια.
Δεν υπάρχει γωνιά Ελληνικής Γης χωρίς μια περίλαμπρη πνευματική κληρονομιά, ενισχυμένη με τα πιο λαμπρά Μνημεία να στέκουν σήμερα εκεί, φορτωμένα με αιώνες Ιστορίας.
Ας τα κάνουμε κομμάτι της ζωής μας, ας τα μάθουμε στην ουσία και στα μηνύματά τους. Ας δώσει το πρόσταγμα η Κυβέρνηση-Διαχείριση, η κάθε Περιφέρεια, ο κάθε Νομός, ο κάθε Δήμος, πως το Μέλλον μας μπορεί να είναι ουσιαστικά χτισμένο στο Παρελθόν μας.
Ο Πολιτισμός είναι ο Φάρος και η Πυξίδα, που μπορούν να μας οδηγήσουν στα ήρεμα νερά, στην “Ιθάκη”, που αξίζουμε και δικαιούμεθα να φτάσουμε.
Η αναδιάρθρωση του Εκπαιδευτικού μας Συστήματος στο σύνολό του.
Μια εκπαίδευση, που βασίζεται στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα δεν είναι Σύστημα, είναι μια αλληλοτροφοδοτούμενη “βιομηχανία παραεκπαίδευσης”.
Το επιβεβαιώνει η μαζική φυγή φοιτητών, αποφοίτων, μεταπτυχιακών και διδακτόρων μας σε άλλες χώρες, σε χώρες με Σύστημα.
Διότι Σύστημα στην εκπαίδευση χωρίς σύνδεση με την Έρευνα & Ανάπτυξη, την Παραγωγή, την ζώσα Αγορά και ειδικά την Αγορά Εργασίας, ΔΕΝ υπάρχει. Είναι απλά ένας μηχανισμός απόκτησης πτυχίων, που εν πολλοίς είναι χωρίς αντίκρυσμα.
Εάν καταφέρουμε να επιστρέψουν και να επανεντάξουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα, που σπουδάζουν ή/και εργάζονται ως νέοι εργαζόμενοι στο εξωτερικό, θα έχουμε βάλει το μεγαλύτερο θεμέλιο για την Αναγέννηση της Χώρας.
Όχι μόνο θα σταματούσαμε μια οικονομική αιμορραγία δις€ τον χρόνο και για τις οικογένειες και για το Κράτος, που και μόνο από τις ασφαλιστικές εισφορές των επανερχόμενων θα τόνωνε με βαριά ένεση τα ασφαλιστικά ταμεία. Αλλά κυρίως με το “μπόλιασμα” της κοινωνίας μας με τον Ενθουσιασμό, την Αισιοδοξία, την Ενεργητικότητα του πλέον δραστήριου μέρους της Νεολαίας μας.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ονειρευτούμε, πως μπορεί να έχουμε κάποτε ένα Εκπαιδευτικό Σύστημα που παράγει ΠΑΙΔΕΙΑ.
Η Παιδεία στο πέρασμμα των αιώνων ήταν, είναι και θα είναι ένα καθοριστικό, πανίσχυρο Στρατηγικό Όπλο, η Εκπαίδευση είναι η θρυαλλίδα και ο εκρηκτικός του μηχανισμός!
Αν και οι 3 τομείς μπορεί να είναι Πυλώνες για ένα “Όραμα για την χώρα”, θα έλεγα στους Διαχειριστές, ειδικά τους τεχνοκράτες, πως βεβαίως κατανοούμε το μέγεθος της απαιτούμενης προσπάθειας. Δεν τα περιμένει κανείς ως δια μαγείας και ταυτόχρονα. Θα χαρακτήριζα όμως (στην γλώσσα τους) την Παραγωγή ως “άμεσο στόχο”, τον Πολιτισμό ως “βραχυπρόθεσμο στόχο” και την Εκπαίδευση ως “μεσοπρόθεσμο στόχο”.
Με “μακροπρόθεμο σκοπό-αποτέλεσμα” την Αυτάρκεια, την Εξωστρέφεια και την Βιώσιμη Ανάπτυξη της Χώρας.
Μια τέτοια Διαχείριση ΝΑΙ, θα μείνει στην Ιστορία μας ως Κυβέρνηση! Θα εκλέγεται για πολλές πολλές εκλογές με άποψη από την πλειοψηφία!
