Πρόοδος, πολύ απλά, είναι μία εξέλιξη προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι (όπως είχαμε ξαναγράψει σε παλαιότερη αρθρογραφία μας) μπορεί να μην είναι πάντοτε ορθολογικοί ή καλοπροαίρετοι αλλά, σε γενικές γραμμές, θέλουν να βελτιώνουν την ζωή τους και την ζωή της οικογένειάς τους και είναι – οι περισσότεροι – διατεθειμένοι να κοπιάσουν για να το επιτύχουν.
Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μακροχρόνια, αυθόρμητη και επίπονη πορεία εκατομμυρίων ανθρώπων που με τις δραστηριότητές τους βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής τους και όλου του κόσμου. Θα ήταν, όμως, ολέθριο σφάλμα να θεωρήσουμε την πρόοδο αυτή δεδομένη και ακλόνητη. Θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να δοκιμάσουμε την τύχη μας με τον κάθε δημαγωγό ή τσαρλατάνο που ισχυρίζεται ότι έχει έτοιμες και απλές λύσεις για όλα τα προβλήματα, ενδογενή ή εισαγόμενα, γνωστά ή απρόβλεπτα.
Πολλοί από αυτούς, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, αυτοαποκαλούνται ‘’προοδευτικοί’’, εν τούτοις στην πραγματικότητα μισούν ή αρνούνται τις προϋποθέσεις δημιουργίας της προόδου, την ελευθερία, τον ορθολογισμό, την επιχειρηματικότητα. Ακόμη χειρότερα, δεν καταδικάζουν απερίφραστα ή επιδοκιμάζουν (με τους λόγους, τις πράξεις και τις παραλείψεις τους) στυγνά δικτατορικά καθεστώτα, πολεμικές εισβολές, τρομοκρατικές ενέργειες, απάνθρωπες πράξεις και εγκληματικές ενέργειες.
Τελικά, αυτό που προκαλεί δυσφορία στην πολυλογούσα τάξη των ‘’προοδευτικών’’ είναι ακριβώς η ιδέα της προόδου, η σταθερή πεποίθηση του Διαφωτισμού ότι με την κατανόηση του κόσμου μπορούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση του ανθρώπου. Πρόκειται για το φαινόμενο που ο καθηγητής εξελικτικής ψυχολογίας στο Χάρβαρντ Steven Pinker αποκαλεί ‘’προοδοφοβία’’.
Ας κατεβούμε τώρα στο πεζό επίπεδο της ελληνικής πολιτικής ζωής, όπως αυτό διαμορφώνεται μετά τις διεξαχθείσες σε δύο γύρους πρόσφατες αυτο – διοικητικές εκλογές. Σε αυτές το σύνολο των ‘’προοδευτικών’’ και λιγότερο προοδευτικών (εκ δεξιών και εξ ευωνύμων) δυνάμεων επικράτησε σε δύο από τις δεκατρείς περιφέρειες της χώρας (συνυπολογίζεται η Κρήτη, όπου ο περιφερειάρχης υποστηρίχθηκε από Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ).
Στους δήμους, η Ν.Δ. επικράτησε σε 202 (έναντι 194 το 2019), ο ΣΥΡΙΖΑ σε 15 (έναντι 20 το 2019), το ΠΑΣΟΚ σε 78 (έναντι 92 το 2029) και το ΚΚΕ σε 6 (έναντι 2 το 2019). Είναι γεγονός ότι η Ν.Δ. απώλεσε τους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ωστόσο για την εξαγωγή γενικότερων πολιτικών συμπερασμάτων, δεν μπορεί να μη σημειώσει κανείς ότι στις αντίστοιχες περιφέρειες Αττικής και Θεσσαλονίκης οι υποστηριχθέντες από την Ν.Δ. περιφερειάρχες εξελέγησαν από τον πρώτο γύρο με ποσοστά 48% και 60%.
Μετά τα αποτελέσματα αυτά είχαμε έναν ορυμαγδό θριαμβολογιών και δηλώσεων για το τι κατόρθωσαν και τι θα μπορέσουν να κατορθώσουν οι ‘’προοδευτικές δυνάμεις’’ εάν συσπειρωθούν, συνεργασθούν, συνενωθούν, συμπτυχθούν, συμπλεύσουν, συμπαραταχθούν. Ένας εκ των πρωταγωνιστών αυτής της σταυροφορίας είναι διακεκριμένος πρώην Πασόκος, μετέπειτα Συριζαίος και νυν ‘’εντός, εκτός και επί τα αυτά’’, ο οποίος μάλιστα προ μηνών είχε απειλήσει ότι: ‘’θα φέρουμε τη δημοκρατία με το καλό ή με το άγριο’’ (!). Οι εκατέρωθεν κατηγορίες περί ‘’Γερμανοτσολιάδων’’, ‘’χορηγών του Μητσοτάκη’’, ‘’μενουμευρωπαίων’’ κλπ. φαίνεται ότι από αρκετούς παραμερίζονται στο όραμα της εφόδου προς κατάκτηση της εξουσίας και στον δρόμο που χάραξαν οι Τσίπρας – Καμμένος.
Το κρίσιμο ερώτημα, ωστόσο, είναι: πόσον άξιοι εμπιστοσύνης είναι όλοι αυτοί οι ‘’προοδευτικοί’’ ; Πόσο λαμπρά διαπιστευτήρια, εμπειρία, γνώσεις, ικανότητες διαθέτουν ; Τα κίνητρά τους, η ατζέντα τους και η συμπεριφορά τους βρίσκονται σε αρμονία ; Και, κυρίως, πόσα και ποια θετικά αποτελέσματα (track record) μπορούν να επικαλεστούν, τα οποία να είναι συναφή με την σημερινή (πολιτική) δραστηριότητά τους ώστε να είναι αξιόπιστοι ;
Η αλήθεια είναι, ότι οι εγχώριες ‘’προοδευτικές δυνάμεις’’, από το παλαιό, βαθύ ΠΑΣΟΚ έως τις νεοκομμουνιστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και όπου αλλού, γενικώς, κατοικοεδρεύουν, προώθησαν και προωθούν τον εξισωτισμό προς τα κάτω, την προσοδοθηρία, τις πελατειακές σχέσεις, την παραγνώριση του τρόπου λειτουργίας της οικονομίας και παραγωγής πλούτου (ενώ γνωρίζουν καλώς τα περί αρπαγής πλούτου … ), τη διαρκή αύξηση των φορολογικών βαρών και τη διόγκωση της γραφειοκρατίας, την επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, την χρήση ή την ανοχή βίας (όπως, δειγματοληπτικά, καταλήψεις κτιρίων, εμπρησμοί λεωφορείων, άβατον Εξαρχείων κ.λπ.), την απροκάλυπτη προσπάθεια χειραγώγησης δικαστών, τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων (σχετική η με 13 – 0 ψήφους απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου).
Όσες πολιτικές δυνάμεις εφαρμόζουν ή δεν καταδικάζουν απερίφραστα τις προαναφερθείσες πολιτικές θέσεις και πρακτικές κάθε άλλο παρά προοδευτικές δικαιούνται να αποκαλούνται. Καιρός πια να παύσει να μας ταλαιπωρεί ο κίβδηλος ‘’προοδευτισμός’’ και οι ψευδεπίγραφοι ‘’προοδευτικοί’’ που φοβούνται την πραγματική πρόοδο !
