“Δεν είναι το τέλειο πολίτευμα, αλλά δεν έχει βρεθεί και κάποιο καλύτερο”. Διατυπωμένο από πολλούς για την Δημοκρατία, σε πάρα πολλές φάσεις της νεότερης Ιστορίας, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους!
Πρέπει λοιπόν να επαναπαυτούμε “αυτό είναι και τέλος”;
Δεν το πιστεύω, δεν το υιοθετώ! Λένε στις business “το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού”, αλλά εδώ δεν πρόκειται για business. Πρόκειται για τις Ζωές και την Ευτυχία Όλων! Για το Αύριο της Νέας Γενιάς!
Δεν πρέπει να της αφήσουμε μια Δημοκρατία, καλύτερη ή ακόμα και πολύ καλύτερη από αυτή που ζήσαμε και ζούμε εμείς; Βεβαίως και δεν θέλω να είμαι ή να γίνομαι μεμψίμοιρος, αλλά σε κάθε τέτοια προσπάθεια, δεν πρέπει να ασχοληθούμε με τα καλά (πολλά η/και λίγα) της Δημοκρατίας του χθες και του σήμερα, αλλά πρέπει να εντοπίσουμε και να βελτιώσουμε τις αδυναμίες.
Θα καταγράψω και θα περιγράψω, τις κατά την γνώμη μου κραυγαλέες
Όλοι θα συμφωνήσουμε πως Δημοκρατία = Αξιοκρατία
Ναι, αλλά ποιοι είναι οι Άξιοι; Πως τους εντοπίζουμε; Ακόμα περισσότερο, με βάση ποιο Πλαίσιο Αξιών; Που το ορίζει ποιος και πως;
Φθάσαμε στο σημείο να ταυτίσουμε την Αξιοσύνη με την Αναγνωσιμότητα.
Γέμισαν τα ψηφοδέλτια με ηθοποιούς, δημοσιογράφους, αθλητές και άλλους με κριτήριο την αποδοχή στο κοινό. Ναι, αποδοχή για την δραστηριότητά τους και μπράβο τους. Αυτό σημαίνει αυτόματα και αποδοχή για Διοίκηση, για Ηγεσία;
Τις περισσότερες φορές σίγουρα όχι!
Αντίστοιχα, θεωρήθηκε Αξιοσύνη η θέση του Πανεπιστημιακού Δάσκαλου.
Γέμισαν η Βουλή και τα Υπουργεία προφέσσορες (3 προφεσσόρες …).
Δάσκαλος ναι, ερευνητής ναι, αυτόματα και Διοικητής και Ηγέτης;
Πλην εξαιρέσεων, όχι βέβαια! Η Γνώση τους είναι απαραίτητη, αλλά για τον σκοπό αυτό υπάρχουν οι θέσεις των Συμβούλων.
Οι μόνοι, που απέχουν επιδεικτικά από υποψηφιότητες, είναι οι επιτυχημένοι στον χώρο των Business και της Οικονομίας. Ευεξήγητο το γιατί:
- Έχουν αρκετή εμπειρία από την επαφή με την “κινούμενη άμμο” των κομμάτων και του Βαθέως Κράτους. Δεν “τσιμπάνε”.
- Προτιμούν να στηρίζουν “άλλους”, παρά να εκτίθενται οι ίδιοι. Προς το παρόν η επιλογή τους φαίνεται να δικαιώνεται.
- Η πατροπαράδοτη ελληνική ζήλεια για την επιτυχία “του άλλου”, δεν προδικάζει την αποδοχή των επιτυχημένων (Αριστείδης ο Δίκαιος, η κατσίκα του γείτονα). Δικαιώνονται και σ’ αυτό!
Ιδού λοιπόν το κομβικό ερώτημα:
Ποια πρέπει να είναι τα κριτήρια αξιολόγησης/επιλογής των Άξιων λοιπόν;
Φυσικά ΟΧΙ τα ψηφαλάκια, που έχει ο υποψήφιος στο σακούλι, όπως μέχρι σήμερα.
Να τολμήσω να αναφέρω μόνο δύο, κατά την γνώμη μου την βάση για όλα όσα ακόμη μπορεί να προστεθούν: το Ήθος και η Προσφορά στα κοινά!
Που (ευτυχώς και δυστυχώς) συμβαδίζουν πάντοτε με την Σεμνότητα, άρα αφάνεια!
Να δώσω και σημερινό παράδειγμα: Σταύρος Μπένος! Αναγεννητής της Καλαμάτας μετά τον καταστροφικό σεισμό ως Δήμαρχος. Οραματιστής και ιδρυτής των ΚΕΠ στην σύντομη θητεία του ως Υπουργός.
Οραματίστηκε και Ίδρυσε το ΔΙΑΖΩΜΑ, φάρο και ορόσημο πολιτιστικής πρωτοβουλίας για την Ελλάδα, αγαπημένο από σπουδαία διεθνή πανεπιστήμια, αλλά κυρίως αγαπημένο από τις Τοπικές Κοινωνίες, όπου δραστηριοποιείται!
Επικροτήσαμε όλοι την επιλογή του ως Συντονιστή για την ανασυγκρότηση της καμμένης Εύβοιας! Βεβαίως και του ευχόμαστε το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα.
Όλοι θα συμφωνήσουμε πως η Κομματοκρατία ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Δημοκρατία
Απεναντίας, θέλοντας και μη θέλοντας οδηγεί σε μια μορφή Ολιγαρχίας, μάλιστα βασισμένη στην Μετριοκρατία! Διότι είναι φυσικό οι κατεστημένες κομματικές ηγεσίες να “αυτοπροστατεύονται” από τους Άξιους, ώστε να “αναπαράγονται”.
Έχουμε μάλιστα φτάσει σε φαινόμενα προηγούμενων αιώνων, να δημιουργούνται δηλαδή “κομματικές ελίτ”, που εναλάσσονται (ως έτοιμες από καιρό) και ως “πολιτικές ελίτ”. Προωθώντας ασφαλώς και τον Νεποτισμό, απαραίτητο συστατικό της κάθε ελίτ.
Τα πολιτικά κόμματα είναι απαραίτητος Θεσμός για την λειτουργία της Δημοκρατίας.
Υπό τον όρο, πως τα ίδια είναι Δημοκρατικά στην συγκρότηση και την λειτουργία τους. Αλλιώς, βάζουν τα ίδια τα θεμέλια της “τύποις μεν Δημοκρατίας, ουσία δε ενός ανδρός/μιας γυναικός Αρχής”.
Πόσα κομματικά συνέδρια να θυμηθούμε με αλληλοκατηγορίες για αντιδημοκρατικές διαδικασίες;
Με κορυφαίο αρνητικό και επικίνδυνο σημείο την ποδηγέτηση των κομματικών νεολαιών από τα ίδια τα κόμματα! Εκεί καταλύεται κάθε συνείδηση Δημοκρατίας. Πως θα την ασκήσουν μετά, ως λειτουργοί και αξιωματούχοι της Δημοκρατίας; Μάλλον άτοπο εξ αρχής!
Στην καθημερινή μας ζωή, στις κάθε μορφής δραστηριότητές μας προσπαθούμε να επιλέξουμε το καλύτερο, εάν είναι δυνατόν το Άριστο!
Το καλύτερο σχολείο για τα παιδιά μας, το καλύτερο φαγητό, τα καλύτερα ρούχα, την καλύτερη δουλειά, τον καλύτερο ιατρό, την καλύτερη παρέα!
Γιατί στην Κοινωνική-Πολιτική ζωή μας δεν κάνουμε το ίδιο; Τι μας αναστέλλει;
Γιατί για την Δημοκρατία μας δεν επιμένουμε στην διαδικασία επιλογής των καλύτερων; Όχι την ημέρα της ψήφου, τότε είναι αργά δυστυχώς. Από την πρώτη στιγμή της κατάρτισης των ψηφοδελτίων! Ο καθένας μας στο κόμμα του (εάν ανήκει), η επηρεάζοντας γνωστούς και φίλους, που ανήκουν σε κόμματα;
Τα μέλη των κομμάτων, εάν δεν συμφωνούν με τις όποιες μη Δημοκρατικές επιλογές του κόμματός τους για τα ψηφοδέλτια, γιατί δεν παραιτούνται;
Να η πρωταρχική παραχώρηση του Δημοκρατικού Δικαιώματος. Στο όνομα του δήθεν Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού. Με άλλα και απλά λόγια, η προοπτική της προσωπικής ανέλιξης, υπερισχύει της υπεράσπισης της Δημοκρατικής διαδικασίας.
Τι περιμένουμε μετά; Δημο-κρατία είναι η επικράτηση της άποψης του Δήμου! Δήμος είμαστε ΕΜΕΙΣ. Γιατί εκχωρούμε αυτό το δικαίωμά μας στους Ολίγους;
Βεβαίως για να λειτουργήσει η Δημοκρατία πρέπει να είναι και Αντιπροσωπευτική. Αλλά ποιοι θα είναι οι αντιπρόσωποί μας, εάν εμείς οι ίδιοι δεν παρέμβουμε καθοριστικά στην επιλογή τους;
Το επιχείρημα/σχόλιο “προσγειώσου, δεν μπορεί να γίνουν αυτά, αφελής είσαι;;;;;” το έχω ακούσει και το ακούμε σε κάθε καφετέρια και ταξί στην Ελλάδα.
Εάν το πιστέψουμε όμως, ας μην κάνουμε εκλογές, ας υπογράψουμε ισόβια εξουσιοδότηση στα κόμματα. Να γλυτώσουμε τόσα χρήματα, τόση φασαρία, τόση κοκορομαχία δίχως κανέναν απολύτως ουσιαστικό λόγο.
Να που φτάσαμε και στο μεθοδευμένο “κρυφτούλι” των επαγγελματιών πολιτικών και των κομμάτων με την ουσία της Δημοκρατίας.
Και οι μεν και τα δε, ξέρουν πολύ καλά, πως είναι αυτονόητο και επομένως η σωστή διαδικασία, ότι Δημο-κρατία = Αξιο-κρατία = Αριστο-κρατία!
Όχι βέβαια οι μεσαιωνικές αριστοκρατίες, που θέλουν να τις ταυτίσουν αποκλειστικά με τον όρο. Ούτε οι κληρονομικές και οικονομικές “αριστοκρατίες”, οι ελίτ.
Αλλά η επιλογή και άσκηση Ηγεσίας – Διοίκησης από τους Άριστους!
“Άριστα 10” καμαρώνει το παιδάκι και οι γονείς, “αρίστευσε” ο αθλητής μας και πήρε χρυσό μετάλλιο καμαρώνουμε όλοι, “αρίστης ποιότητας” όλα τα προϊόντα του χωριού μας και το απολαμβάνουμε, “αριστούχος” γύρισε από την μετεκπαίδευση και κάνουμε πάρτυ!
Γιατί στην Δημοκρατία μας πρέπει να ενοχοποιούμε την Αριστεία και τους Άριστους;
Ποιος κερδίζει, ποιος ωφελείται;
Σίγουρα όχι Εμείς, όχι ο Λαός, όχι ο Δήμος!
Σφιχταγκαλιασμένες οι 4 (δήθεν) ανεξάρτητες εξ-ουσίες (εκτός ουσίας) της Δημοκρατίας, Νομοθετική-Εκτελεστική-Δικαστική και η υπέροχη καινούργια των κάθε είδους Media, φοβούνται την Αριστεία, όπως ο διάβολος το λιβάνι!
Υπάρχει όμως χώρα, τομέας, κοινωνία, που την Ιστορία και την Εξέλιξη την έγραψαν οι Μέτριοι; Οι μη ικανοί;
Μονόδρομος για την Δημοκρατική Ελλάδα, η Δημοκρατία των Αρίστων!
Ο Άριστος Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, το επισημαίνει με αφοπλιστική απλότητα:
“Η Ελλάδα χρειάζεται μαζικά Αριστεία”!
