Ο φόβος του θανάτου είναι φόβος της “Νέας Γέννησης”;

Βαριά έννοια η “αλλαγή”, κρύβει πάντα μέσα της το “ξεβόλεμα”. Όλα ωραία και καλά όπως και όσο τα έχουμε συνηθίσει. Κάθε ουσιαστική αλλαγή μας τρομάζει εξ ορισμού, όσο κι αν δηλώνουμε ευέλικτοι και δεκτικοί στην αλλαγή.

Να το δούμε λίγο και για την αναπόφευκτη “αλλαγή μας”, την στιγμή δηλαδή του βιολογικού μας θανάτου;

Όλες οι θρησκείες, από καταβολής πολιτισμών, δέχονται την διαιώνιση της ζωής με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον καλό ή στον κακό, στον ένα ή στον “άλλο κόσμο”. Η επιστήμη από την άλλη, είναι απόλυτη: τίποτα δεν χάνεται, απλά μετασχηματίζεται. Γιατί λοιπόν τόσος φόβος για τον αποκαλούμενο “θάνατο”, που με βάση και τις θρησκείες και την επιστήμη είναι μια “μετάβαση σε άλλη κατάσταση/υπόσταση”;

Ο μεγάλος μας Φιλόσοφος Επίκουρος (341 π.Χ. – 270 π.Χ.) μας κληροδότησε το καταπληκτικό του απόφθεγμα για τον θάνατο και τον αδικαιολόγητο φόβο μας γι αυτόν: “Όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος κι όταν έρχεται αυτός δεν υπάρχουμε εμείς”!

Δεν έχουμε κάτι να μοιράσουμε με τον θάνατο, δεν έχουμε κανένα κοινό σημείο. Μεγαλοφυές στην απλότητά του, απόλυτα ρεαλιστικό, αλλά γιατί τόσο δύσκολα αποδεκτό και εφαρμόσιμο;

Πιστεύω, η βάση όλης της αγωνίας και του φόβου μας κρύβεται στο ίδιο μας το προσωπικό  “παρελθόν”, την διαδρομή μας.

Για να “συλληφθούμε” και να “γεννηθούμε”, μεσολάβησαν 4 “θάνατοι”:

  • “πέθανε”, άλλαξε κατάσταση το ανεξάρτητο μέχρι τότε ωάριο.
  • “πέθανε”, άλλαξε κατάσταση το ανεξάρτητο μέχρι τότε σπερματοζωάριο.
  • “πέθανε”, άλλαξε κατάσταση το πρώτο κύτταρο της ζωής μας.
  • “πέθανε”, άλλαξε κατάσταση το έμβρυο, έγινε “άνθρωπος”.

Ευτυχώς, ο καλός Δημιουργός μας δεν μας έδωσε την ικανότητα μνήμης από τις καταστάσεις αυτές! Δεν θυμόμαστε τίποτα, ούτε από τους 9 μήνες της κύησης, ούτε από τον τοκετό μας, ούτε από τους πρώτους 6-9 μήνες της “νέας” ζωής μας!

Αν είχαμε μνήμη, τι θα είχαμε να θυμηθούμε;

Πως από εντελώς “αραχτοί και λάιτ” στον πλακούντα, με τον λώρο να μας τροφοδοτεί με τα πάντα, βρεθήκαμε:

  • να μάθουμε να ζούμε στον αέρα αντί για τον πλακούντα, έτσι στο άψε σβήσε!
  • να μάθουμε να ανασαίνουμε από την μια στιγμή στην άλλη!
  • να μάθουμε να τρεφόμαστε από το στόμα και να καταπίνουμε ως δια μαγείας!
  • να είμαστε στο φως αντί για το σκοτάδι, έτσι σαν να μας χτυπάει απότομα προβολέας!

Τραγωδία

Κάτι σαν το “ψάρι έξω απ’ τα νερά του”, που πρέπει να επιζήσει κι από πάνω το έρημο!

Και να έρχεται κι ένας γίγαντας να σου κόβει “το νήμα της ζωής”, τον λώρο! Και να έχεις κι έναν γίγαντα να σε κρατά από τα πόδια ανάποδα, να σε χτυπά στον ποπό και να σε κάνει να κλάψεις! Και να είναι κι άλλοι γίγαντες γύρω-γύρω, να ουρλιάζουν, να σε σουβλίζουν με βελόνες, να σε πηγαίνουν σαν “πακέτο” από τον έναν στον άλλον για απίθανες ταλαιπωρίες και βάρβαρες μεταχειρίσεις!

Πανικός

Αν θυμόμασταν όλα αυτά, θα θέλαμε να τα ξαναπεράσουμε; ΟΧΙ βέβαια!

Αν θυμόμασταν τι τραβήξαμε μέχρι να μάθουμε να κρατάμε το κεφάλι μας στην θέση του, να μπουσουλάμε, να καθόμαστε στον ποπό μας, να περπατάμε, θα θέλαμε να τα ξαναπεράσουμε; ΟΧΙ βέβαια!

Να η έμφυτη αντίσταση στην αλλαγή: μην μου το αραλίκι στον πλακούντα τάραττε!

Να ο φόβος του θανάτου: μου λες μετά από ΧΧ χρόνια, που μια χαρά έχω συνηθίσει να τα κάνω όλα, να “αλλάξω κατάσταση”; Να περάσω τα ίδια που πέρασα, όταν γεννήθηκα; Τι λες βρε φίλε, ακόμα τρέμω με τις αγωνίες και τις ταλαιπωρίες που πέρασα, μέχρι να συνηθίσω στα καινούρια! Και μου λες τώρα ν’ αφήσω πάλι κι αυτά τα καινούρια, έτσι για να πάω “στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα”; Να πάω για άλλα, νέα καινούρια; Άσε, δεν θα πάρω! Θα κάνω τα πάντα να μείνω με τα τωρινά, μια χαρά έχω μάθει και περνάω!

Με κάτι σκαμπανεβάσματα, με κάτι δυσκολίες, αλλά τα βαριά βρε παιδί μου τα έχω υπό έλεγχο. Πως να ξεκινήσω πάλι από το μηδέν; Και να μην ξέρω ούτε που θα πάω, ούτε πως θα πάω, ούτε πως θα είμαι, ούτε τι θα κάνω, ούτε με ποιους θα είμαι;

Δεν “ψήνομαι” …

Τωρινή ζωή και ξερό ψωμί! ΝΑΙ, φοβάμαι να περάσω τα ίδια! ΝΑΙ, φοβάμαι το τόσο άγνωστο!

Εδώ φοβάμαι το άγνωστο και την αποτυχία στα καθημερινά μου, όσο και να το κρύβω και προσποιούμαι τον “επαναστάτη”, τον “πρωτοπόρο”. Τους κρεμάμε κατι τέτοιους. Ούτε σπίτι δεν θέλω ν’ αλλάξω, ούτε δουλειά, ούτε παρέες, πως μου λες τώρα “πέθανε εσύ και μην σε νοιάζει, όλα τακτοποιημένα στα έχω για το μετά”;

Με δουλεύεις;

– Όχι εγώ, εσύ με δουλεύεις. Που ήσουν καλύτερα, στον πλακούντα της μάνας σου ή στα ΧΧ χρόνια μετά; Δεν θες να πας σε νέα κατάσταση για ακόμα καλύτερα μετά;

Όχι, δεν θέλω! Και που με έκαναν έμβρυο και που γεννήθηκα δεν με ρώτησε κανείς αν θέλω! Τώρα γιατί με ρωτάς αν θέλω να πεθάνω;

Δεν θέλω!

Άσε με στα καλά και συμφέροντα, όπως τα έχω συνηθίσει τόσα ΧΧ χρόνια. Δύσκολο πράγμα τελικά η αλλαγή, δύσκολο το “ξεβόλεμα”, τι να λέμε τώρα!

Ας κάνουμε τον “καμπόσο” όσο μπορούμε και μας επιτρέπεται. Ας μην κοροϊδευόμαστε, πως φοβόμαστε τον θάνατο.

Την αλλαγή φοβόμαστε, το άγνωστο, το αβέβαιο, το … “φτου κι απ’ την αρχή”! Την επανάληψη της τραγικής εμπειρίας της γέννησής μας δεν θέλουμε!

 

Γιώργος Βλάχος
Μέντωρ Ανάπτυξης Επίδοσης-Απόδοσης & Καριέρας - Performance & Career Growth Master - Πρώην CEO HELLAMAT Lafarge Group, Μέλος Επιτροπής Στρατηγικού Σχεδιασμού της Δημοτικής Παράταξης “ΠΕΝΤΕΛΗ 2020 - ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΞΥΠΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΗ", με υποψήφιο Δήμαρχο τον Άγγελο Παλαιοδήμο