Οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές αξίες, όπως ερμηνεύονται από αρκετούς, αναδεικνύουν μια αξιακή σύγκρουση με την χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης. Η πραγματικότητα ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετική και είναι καιρός να ξεδιαλύνει αυτός ο μύθος. Τόσο οι φιλελεύθερες αξίες, όσο και οι χριστιανικές, ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Την ιδεατή πεποίθηση πως υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος, αν ακολουθήσουμε βέβαια τον αξιακό κώδικα που πρεσβεύουν. Αξιακοί κώδικες που κάθε άλλο παρά διαφορετικοί δεν είναι. Επίσης, το σημαντικότερο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι και οι δυο έχουν κατασυκοφαντηθεί όσο λίγοι.
Δυστυχώς φαίνεται ότι, αρκετοί διανοούμενοι και εκφραστές της πολιτικής σκέψης της δύσης, κυρίως αριστερίστικης (υπο)κουλτούρας, δείχνουν εγκλωβισμένοι σε φαντασιακές ψευδό-αγκυλώσεις και διλλήματα του τύπου, ή με τον φιλελευθερισμό ή με τον χριστιανισμό. Σε ένα τέτοιο δίλημμα αναμφίβολα, οι πιθανότητες στρέφονται πάντα υπέρ του «φιλελευθερισμού», αφού οι κοινωνίες θα επιλέξουν ότι πιο ρεαλιστικό, φαινομενικά πιο ορθολογικό και ταυτόχρονα οτιδήποτε αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την προστασία των ελευθεριών. Σε αυτό το σημείο βέβαια, είναι που ξεκινάει και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Μέσα από τέτοια ψευδοδιλλήματα, βαφτίζεται κάτι ως «φιλελεύθερο» με σκοπό να γίνει ευκολότερα αποδεκτό από την κοινωνία και την ίδια στιγμή να απορριφθεί οτιδήποτε δεν εκφράζει το αφήγημα ή αλλιώς την εκδοχή του «φιλελευθερισμού» που πρεσβεύουν. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια προσπάθεια επιβολής της μοντέρνας αριστεράς με λεοντή φιλελευθερισμού.
Πρόκειται για ψευδοδιλλήματα ακριβώς επειδή, ένας φιλελεύθερος πολίτης δεν χρειάζεται να απαρνηθεί την χριστιανική του πίστη για να μπορεί να δηλώνει φιλελεύθερος. Μπορεί ταυτόχρονα να εκφράζεται μέσα από την φιλελεύθερη φιλοσοφία και την ίδια στιγμή ατομικά να ακολουθεί ότι του υπαγορεύει ο χριστιανισμός, χωρίς φανατισμούς και ακρότητες που αντιτίθενται στις αρχές της φιλελεύθερες σκέψης.
Όλα τα παραπάνω, όπως οι αξίες της θεωρίας του φιλελευθερισμού που αποτελούν και θεμέλιο λίθο μιας φιλελεύθερης κοινωνίας, σύμφωνα με τον Ρωλς, εξασφαλίζονται μέσω του δημόσιου λόγου (reason). Ο δημόσιος λόγος (reason), ουσιαστικά θέτει ένα κανονιστικό πλαίσιο δημόσιας ευπρέπειας. Συνεπώς, ένας φιλελεύθερος λαός οφείλει να αποδέχεται (ή έστω να ανέχεται) οποιοδήποτε αξιοπρεπή άτομο και να σέβεται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η προσωπική ιδιοκτησία ή η ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Αυτά είναι τα ελάχιστα απαιτούμενα, ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να συνεργάζονται και να συνυπάρχουν σε μια φιλελεύθερη κοινωνία.
Όταν λοιπόν, ο Κόνραντ Αντενάουερ (Konrad Hermann Joseph Adenauer), Ρομπέρ Σουμάν (Robert Schumon) και ο Ζαν Μονέ (Jean Monnet), οι «πατέρες» της ιδέας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έβαζαν τα θεμέλια του εγχειρήματος τους, οραματίζονταν έναν σύγχρονο φιλελεύθερο πολιτισμό συναίρεσης της φιλελεύθερης σκέψης και ενός εξορθολογισμένου χριστιανισμού. Ενός εξορθολογισμένου και σε καμία περίπτωση εκκοσμικευμένου χριστιανισμού, ως μια δηλαδή δυτικοευρωπαϊκή νεοτερικότητα θρησκευτικού αποχρωματισμού και περιθωριοποίησης του θρησκευτικού φαινομένου όπως λένε οι επικριτές, αλλά ως αξιοπρεπής σύμπλευση φιλελεύθερων και χριστιανικών αξιών.
Μέσα από αυτή την μακρόχρονη σύμπλευση των φιλελεύθερων αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των χριστιανικών αξιών, δημιουργήθηκε όπως ήταν λογικό, ένα κοινωνικό πλαίσιο αξιοπρέπειας και αμοιβαίας αποδοχής. Ο χριστιανισμός, εδώ και δεκαετίες πλέον, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρωπαϊκού ιδεώδους και σύμβολο κοινής πολιτιστικής κληρονομίας των λαών της Ευρώπης.
Στην ιστορική πορεία δηλαδή, της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι καταγεγραμμένη η παράλληλη σύμπλευση των φιλελεύθερων αξιών και των χριστιανικών αξιών που λειτουργούν για πολλά χρόνια, ως συγκοινωνούντα δοχεία, υπό ένα πάντα, κοινό κανονιστικό πλαίσιο δημόσιας ευπρέπειας, αξιοπρέπειας και αμοιβαίας αποδοχής.
Σε αντίθεση το Ισλάμ αναπτύχθηκε μέσα σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από χαμηλά οικονομικά στρώματα, εκπαιδευτική πενία και φόβο για οτιδήποτε σύγχρονο και νεωτεριστικό. Αυτό το εθνικό και κοινωνικό περιβάλλον αποτελούσε το ιδανικό σκηνικό για την επώαση ακραίων θρησκευτικών ερμηνειών του κορανίου. Για παράδειγμα, ενώ τζιχάντ σημαίνει η εσωτερική μάχη κατά της αμαρτίας, οι ακραίοι ισλαμιστές το ερμηνεύουν ως πόλεμος εναντίον των απίστων. Κατά συνέπεια, ήταν αναμενόμενη η επικράτηση και η άνοδος του ισλαμικού φονταμενταλισμού που ταυτόχρονα αποτέλεσε και την οργανωμένη και συντονισμένη απάντηση ενάντια στους μοντέρνους αξιακούς κώδικες της δύσης.
Είναι γνωστό ότι, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός εξαπλώνεται ραγδαία μέσα από τις ιερατικές σχολές και ύψιστο στόχο έχει την επέκταση του Ισλάμ σε όλον τον κόσμο και κυρίως στις δυτικές κοινωνίες.
Ωστόσο, στην πολυετή αμφίδρομη σχέση συμπόρευσης χριστιανισμού και φιλελευθερισμού στις δυτικές κοινωνίες, αφενός ο ισλαμικός φονταμενταλισμός δυσκολεύεται να βρει κοινά σημεία επικοινωνίας, αφετέρου δεν είναι και το ζητούμενο του. Μοναδικό ζητούμενο παραμένει η «ισλαμική αναβίωση» σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται δηλαδή για την αυστηρή εφαρμογή του ισλαμικού Νόμου, της σαρία, την επαναφορά των γυναικών σε καθεστώς πλήρους υποτέλειας προς τους άντρες και τον κοινωνικό αποκλεισμό τους. Ζητούμενο είναι η υποχρεωτική ένδυσή τους με μπούρκα και νικάμπ. Σημαίνει, ακόμη, την εγκατάλειψη κάθε πολιτικής σκέψης η οποία έχει φιλελεύθερα, πλουραλιστικά ή δημοκρατικά χαρακτηριστικά και την αντ’ αυτής επιβολή ενός θεοκρατικού καθεστώτος, που δεν διακρίνει την πολιτική από τη θρησκεία, αλλά τις συναιρεί, υπάγοντας την πρώτη στη δικαιοδοσία της δεύτερης. Γεγονός που έρχεται φυσικά, σε πλήρη αντίθεση με την αξιοπρεπή σύμπλευση των χριστιανικών και φιλελεύθερων αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δυστυχώς, για τις δυτικές κοινωνίες η στρατηγική του ισλαμικού φονταμενταλισμού έχει βρει τον ιδανικό σύμμαχο στο πρόσωπο της νέας αριστεράς. Κάθε αναγνώριση της ισλαμικής επιθετικότητας, βαφτίζεται από την νέα αριστερά «ισλαμοφοβία», κάθε απαίτηση του ισλαμικού επεκτατισμού, ονομάζεται «δικαίωμα» και «πολιτική ορθότητα». Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού η «πολιτική ορθότητα» έχει γίνει το νέο προλεταριάτο της μοντέρνας αριστεράς. Επομένως, εύλογα, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός διακρίνει στην νέα αριστερά τα μέσα για την επίτευξη των επεκτατικών του στόχων και αυτή η αριστερά βλέπει στον ισλαμικό φονταμενταλισμό την πραγμάτωση του κρυφού της πόθου για την αναβίωση του ολοκληρωτισμού που πρεσβεύει.
Αυτή λοιπόν, η σύμπλευση του ισλάμ με την νέα αριστερά και η διαστρεβλωμένη ερμηνεία των ηθικών αξιών και του κράτους δικαίου, δεν μπορεί παρά να είναι απειλή για την Ευρώπη των γνήσιων φιλελεύθερων ιδεών και των χριστιανικών αξιών.
Αποτελεί λοιπόν μέγιστη υποχρέωση των σημερινών ευρωπαίων ηγετών να προφυλάξουν το ευρωπαϊκό ιδεώδες και την «αρχική συμφωνία» των «πατέρων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις κοινωνίες της Ευρώπης. Την ίδια υποχρέωση βέβαια, έχουν και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ο Λοκ, αναφέρει σχετικά ότι η εξουσία λογοδοτεί στην κοινωνία και η κοινωνία με τη σειρά της κρίνει εάν τηρείται η αρχική συμφωνία. Εφόσον όμως, η αρχική συμφωνία δεν τηρείται, η κοινωνία μπορεί αναίμακτα να ξεφορτωθεί την κυβέρνηση της, γεγονός που αποτελεί, άλλωστε άλλη μια σπουδαία κατάκτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
